Ön bilgi: Ben çok dizi ve film izleyen biri değilim. Özellikle dizi alanında neredeyse hepinizden daha az bilgiye, görgüye ve tecrübeye sahibim. Bu yazı, ilhamını çok bunaldığım bir dönemde seyretme fırsatı bulduğum ve yazıldığı dönemde gündemi hayli meşgul eden “Bir Başkadır” adlı diziden alıyor. Bir eleştiri yapma niyeti taşımıyorsam da bunu başarabilecek miyim, çok emin değilim.
Gündemi Twitter’dan takip edip, hasetleri Instagram’dan biriktirdiğimiz bir dönemde, küresel iletişim peygamberlerinin onlarca yıl önceki öngörülerini anımsamamak mümkün değil. Bu günleri görememiş olmalarına hayıflanmamak da öyle.
Hayatımızda televizyona alternatif olarak yer bulan “ikinci ekranlar” kısa sürede çok daha cazip (ve daha önemlisi “katılımcı”) bir yapıya kavuşunca, başrolü kapar gibi oldu. Fakat ne yardan geçebildik ne serden. Dolayısıyla mümkün olan her anımızı “çift ekranlı” bir şekle soktuk. Tam olarak hangisi yeniydi, hangisi eski; tanımlamak dahi güç. Belirli gün ve saatlerde sosyal ağlardan sözlüklere kadar iz bırakabildiğimiz her yerde o an televizyonda yayınlanan bir dizi ya da futbol maçına maruz kalmamız bu yüzden. Sosyal medyadan geleneksel medyayı, geleneksel medyadan da sosyal medyayı çıkarınca ortaya yavan, sade suya tirit bir şey kalıyor. Özellikle Türkiye’de.
Artık sadece izlemek yetmiyor. Bütün dünya bizim kıymetli, önemli görüşlerimizi bekliyor. Tam da bu telaş yüzünden esasında hiçbir şeyi asla tam anlamıyla izleyemediğimiz için, gerçekte ne anlattığımız şeye vakıf olabiliyoruz ne de yazdığımız bir anlam ifade ediyor.
Ben ve bu yazım da bir istisna oluşturmuyor elbette.
Bu yazıda Berkun Oya imzalı Bir Başkadır dizisi bahanesiyle bir şeyler yazmak istedim. Fakat aslında niyetim ne dizinin konusundan ne oyuncularından ne de izleyicilerinden bahsetmekti. Bunların hepsinin kesişiminde bir şey var aklımda ama adını tam olarak koyamıyorum. En korkutucu akıbet, kurtulmaya çalıştığının girdabın merkezine çekilivermek.
